Jak już jesteśmy przy jubileuszach, to w 2007 roku obchodziliśmy 25 lat komputera ZX Spectrum.
ZX Spectrum był dziełem brytyjskiej spółki Sinclair Research kierowanej przez sir Clive'a Sinclaira. W Wielkiej Brytanii był to jeden z pierwszych komputerów, na które mogli sobie pozwolić zwykli śmiertelnicy.
Komputer ZX Spectrum 48k
.jpg)
Pierwszy model Spectrum ukazał się w 1982. Najbardziej popularny model posiadał 48 kilobajtów pamięci RAM. Komputer posiadał dodatkowo pamięć ROM (jedynie do odczytu), która zawierała wbudowany język BASIC. Trudno sobie dzisiaj wyobrazić, ale kiedyś komputery domowe nie posiadały systemów operacyjnych jakie dzisiaj znamy. Większość operacji wykonywało się z poziomu języka BASIC.
Spectrum wykorzystywał jako monitor zwykły telewizor (kolor kodowany w systemie PAL), a za pamięć trwałą służył zwykły magnetofon. Można było oczywiście dokupić stacje dysków, ale przeciętnych osób nie było na to stać.
Grafika szesnastokolorowa o rozdzielczości 256 na 192 punktów (w tym dwie linie, czyli 16 punktów, okna systemowego u dołu ekranu). Dźwięk był generowany przez jednobitowy głośniczek.
Gra komputerowa Renegade na komputerze ZX Spectrum.
Film prezentujący grę:
http://www.vimeo.com/7336723Nie chcę jednak opisywać samego komputera. Chciałbym przybliżyć młodym pokoleniom archiwistów jak wyglądały kiedyś systemy bazodanowe.
W dawnych czasach, królowały głównie systemy kartotekowe i właśnie takie chciałbym tutaj przedstawić.
Najbardziej znanymi programami bazodanowymi na ZX Spectrum były programy VU File i Masterfile.
Baza danych Masterfile.
Film prezentujący bazę danych Masterfile:
http://www.vimeo.com/7336788Baza danych VU-File.
Film prezentujący bazę danych VU-File:
http://www.vimeo.com/7336801Bazę danych utworzoną przez program VU File lub Masterfile można wyobrazić sobie na podobieństwo zbioru zapisanych kartek. ?Kartki?, z których składa się zbiór, nazywa się rekordami. Zbiór rekordów nosi nawę pliku.
Rekordy nie mają ustalonej na początku struktury. Dlatego opisywane programy nazywano uniwersalnymi. Zależnie od potrzeb, użytkownik w czasie tworzenia bazy danych programuje jak ma być zbudowana ?kartka? ? czyli jakie pola powinny być umieszczone w rekordzie. Wszystkie rekordy pliku mają identyczną strukturę. W pola kolejnych rekordów wpisuje się dane.
Wyobraźmy sobie plik jako spis płyt. Plik ten zawiera tyle rekordów, ile jest płyt w kolekcji. W każdym rekordzie należy zdefiniować pola, którym nadaje się nazwy np.:
-Autor
-Wykonawca
-Wytwórnia
-Symbol płyty
-Spis utworów
Każde takie pole ma swój identyfikator. Może być pojedynczym znakiem ? literą lub cyfrą, np. A: Autor, gdzie A jest identyfikatorem pola Autor.
Gdy cała struktura jest ustalona rozpoczyna się tworzenie bazy danych. W pola rekordu wpisuje się dane ? zazwyczaj tekst. Gotowy plik może być zapamiętany na kasecie magnetofonowej. Można też przeszukiwać, dopisywać nowe informacje, usuwać niepotrzebne rekordy itd. Jeśli zbiór danych powinien zawierać więcej informacji, niż można zmieścić w pamięci, to należy zbudować kilka plików o identycznej strukturze.
Obróbka danych, np. wyszukiwanie, może przebiegać w ten sposób, że do pamięci ładuje się kolejne pliki z taśmy i na nich wykonuje potrzebne operacje.
Tak właśnie kiedyś pracowano na bazach danych.
